TWÓRCZA TWARDA

Koncepcja siedziby domu kultury Twórcza Twarda przy ulicy Twardej 8/12 w Warszawie.

 

Maszyna twórcza – nowa typologia domu kultury

 

Rozbudowany program Twórczej Twardej był dla nas inspiracją do stworzenia nowego modelu domu kultury, który odpowiadałby na wymagania współczesności, w której najważniejsze są kreatywność i przełamywanie schematów oraz otwartość i swobodna komunikacja. Dom kultury przypomina „maszynę twórczą” – złożony program uporządkowany został w pionie i poziomie, jednak nie zamykamy funkcji na kondygnacjach, ani w murach budynku, liczne przeprucia w stropach, wysokie na wiele pięter atria i patia, pozwalają różnym grupom użytkowników obiektu obserwować się nawzajem, podobnie przeszklone elewacje powodują przenikanie się wnętrza z zewnętrzem, zaś dodatkowe tarasy od południa, na dachu, jak i przed frontem umożliwiają funkcjom „rozlanie się” wokół budynku.

.

Twórcza Twarda działa jak maszyna twórcza, która na każdym poziomie dostarcza nowych wrażeń, inspiruje użytkowników do odkrywania nowych widoków, perspektyw, a liczne nieformalne przestrzenie tarasów, antresol i skwerów umożliwiają prowadzenie działalności kulturalnej i artystycznej w niestandardowym anturażu, co może stymulować uczestników zajęć do jeszcze bardziej kreatywnych pomysłów i rozwiązań. Przykładem są tarasy w południowo-zachodnim i północno-zachodnim narożniku na wysokości 2. piętra, który może stanowić przestrzeń dla plenerowych zajęć artystycznych (także w czasie złej pogody, z racji zadaszenia) lub dodatkową przestrzeń rekreacyjną dostępną również z foyer.

.

Przenikanie versus separacja

 

Salę widowiskową – przestrzeń przyciągającą największą liczbę użytkowników w jednym czasie – rozwiązaliśmy na parterze wraz z dodatkową antresolą. Ponad tym szklanym podestem znajdują się nadwieszone trzy piętra właściwego domu kultury. Dzięki czemu obie główne funkcję: sala widowiskowa i domy kultury (Młodzieżowy Dom Kultury oraz Dom Kultury Śródmieście) mogą działać osobno. Duża liczba widzów może więc szybko opuścić obiekt, może też swobodnie korzystać ze sporej przestrzeni wokół gmachu, w tym z zadaszonego placu. Z kolei dzieci, młodzież i dorośli – uczestnicy zajęć obu domów kultury – mają do dyspozycji górne piętra. W ten sposób nawet, mimo organizacji dużego koncertu czy przedstawienia, niezależnie mogą funkcjonować domy kultury, a obie różne grupy użytkowników nie będą sobie nawzajem przeszkadzać.

.

Nad salą widowiskową na 2. piętrze umieszczamy MDK, nad nim – na 3. piętrze znajduje się DKŚ, z kolei 4. piętro, w formie wycofanego, przeszklonego belwederu, jakże charakterystycznego dla pejzażu Warszawy, zajmują dodatkowe sale rekreacyjne z wyjściem na zielony dach. Zorganizowanie przestrzeni MDK i DKŚ na osobnych kondygnacjach pozwoli obu placówkom działać niezależnie, jednak nie separujemy ich wizualnie – otwarte i przeszklone patia czy główna klatka schodowa zawieszona w pustce atrium, dają użytkownikom obu pięter wzajemny kontakt wzrokowy.

.

W maszynie kreatywnej wszystko się przenika. Z pięter domu kultury można spojrzeć w dół, w pustkę atriów, w stronę foyer sali widowiskowej i na odwrót. Na piętrach z kolei wiele pracowni i sal jest przeszklonych, można obserwować odbywające się w nich zajęcia. Przesuwne kotary, mogą w razie potrzeby tworzyć w salach potrzebne wyciemnienie, jak i dozę intymności (np. w czasie prób do przedstawień).

.

Najważniejsze pracownie umieszczono od strony elewacji wschodniej i południowej. Mają doskonałe nasłonecznienie. Zarazem z zewnątrz przechodnie wieczorami zobaczą przez szklane fasady rozświetlone wnętrza pracowni i trwający w nich artystyczny rwetes. Zajęcia w salach od strony wschodniej będą mieć widok na zabytkową fasadę synagogi Nożyków, która będzie zdawać się na wyciągnięcie ręki – historyczna architektura stanie się tłem dla zajęć i być może kolejną inspiracją dla dzieci i młodzieży.

Data

2018

Lokalizacja

Warszawa

Zespół

Anna Małek, Bartosz Garczarczyk, Tomasz Błażyca, Paweł Maryńczuk